Jaskinia Balcarka - trasa
Zwiedzanie jaskini z przewodnikiem zaczyna się w potężnym portalu wejściowym Balcarki. Jaskinia była znana od niepamiętnych czasów i była zamieszkała przez ludzi w epoce kamiennej. Znaleziono tu obrobione kamienie i kości, oraz pozostałości ognisk. Sztucznie wykutym korytarzem zwiedzający schodzą do pomieszczeń, które zostały odkryte przez mieszkańca Ostrova Josefa Šamalíka w 1924 roku. Niewielkie pomieszczenia zwracają uwagę barwami sintrowych nacieków i stalagmitów. Następny przystanek znajduje się w pomieszczeniach nazywanych „Rotundy Wilsona" wysokich na 10 metrów. Większe z nich jest przepięknie modelowaną okrągłą przepaścią. Ściany pomieszczenia są zdobione sintrowymi kaskadami.
Z rotund trasa zwiedzania prowadzi do największego pomieszczenia Balcarskiego labiryntu, do Wielkiej Sali Foche. Podłużna sala o wymiarach 65x20x15 metrów została nazwana imieniem bohaterskiego francuskiego marszałka z pierwszej wojny światowej. Na początku strop pomieszczenia jest zdobiony przezroczystymi stalaktytami i firankami; lej w dnie świadczy o nieznanych pomieszczaniach prowadzący w głąb. Po zwiedzeniu wszystkich malowniczych zakątków Sali Foche zwiedzających czeka wspinaczka do części odkrytych w drugiej połowie lat trzydziestych XX wieku.
Galeria i Korytarz przyrodniczy są połączonymi pomieszczeniami, ale trasa prowadzi nimi stopniowo na dwóch poziomach. Galeria i Korytarz przyrodniczy należą do najpiękniejszych pomieszczeń Morawskiego Krasu. Zdobienia naciekowe są na ścianach i stropach bardzo bogate, czyste i zachowane. Ściany Korytarza przyrodniczego całe tworzy sintr. Zwiedzający przechodzą koło korytarza z równym stropem, następnie koło tzw. „Teatrzyku kukiełkowego" i „Cukrowej bajki" i dostają się z powrotem do części odkrytych w 1924 roku. Sala zniszczenia powstała w wyniku zawalenia się stropów jaskiniowych pięter, o czym świadczy gromada głazów na dnie tego pomieszczenia. Ze zdobień naciekowych interesujący jest wysoki wodospad sintrowy, „Madonna", czy też „Kaktus".
Trasa zwiedzania prowadzi dalej wokół stropu Rotund Wilsona do sali odkrywczej (też „Kaplica Stojana"). Kiedy w 1924 roku ostrawscy mieszkańcy przekopali otwór na szczycie Skały Balcara, zeszli przepaścią właśnie do tego pomieszczenia. Jej ściany i strop są pokryte powłoką mleka księżycowego, wapienną kaszowatą masą, która wytrąca się prawdopodobnie z pomocą mikroorganizmów. Zwiedzanie jaskini kończy się w pomieszczeniu zwanym „Popeluška", które zostało odkryte już w 1923 roku i później dodatkowo połączone z głównymi pomieszczeniami Balcarki.
